De film begint met de moord op Van Gogh: want daar begon de sequentie van gebeurtenissen mee. N.a.v. Van Gogh voelde men bij Jylland-Posten dat er 'zelf-censuur uit angst' was. En Charlie besloot deze cartoons te herpubliceren. Ontroerend is bijna de persconferentie, waarin Val probeert uit te leggen dat ze een grap over de aanhangers hebben geprobeerd de maken, en niet de profeet zelf. Of de manier waarop er gelachen werd in de redactiekamer, bij het tekenen van de une die een groot aantal van de aanwezigen fataal zou worden. Galgenhumor.
Terugklikkend door het internet valt me weer op hoe de hele discussie over 'hate speech,' dat al jaren gedomineerd wordt door Butler's (schitterende) 'Excitable Speech' toch een beetje sleets begint te worden. Butler leek vooral door de Van Gogh zaak als aanleiding gebruikt te hebben om 't verschijnsel van 'hate speech' te herdenken. We zijn nu tien jaar verder, en ik denk dat 'verwondheid' niet meer de meest verhelderende term is. Zizek's essay over Mohammed B (is onder andere hier te vinden) lijkt me de spijker meer op de kop te slaan. 't Fundamentelalistische vertoog is pervers, d.w.z. het is altijd in de naam van een ander / er is een ander die 'echt' beledigd, verwond, etc is en wiens instrument van wraak je moet worden.
Hier trouwens ook (de Franse (Arte)) versie van een Deense documentaire over de Cartoon-rellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten